Van doctorandus naar huisvrouw

Terwijl ik nog steeds met smart wacht op een antwoord van C, zal ik wat meer vertellen over mijn huidige leventje. Ik ben een jonge moeder van 32 jaar. Mijn drie kinderen zijn 5 (zoon), 3 (dochter) en 1 1/2 (zoon) jaar oud. Toen ik zwanger was van mijn oudste, was ik nog volop aan het studeren. Mijn scriptie heb ik geschreven toen hij er al was. Ik ben het eerste jaar van zijn leven thuis gebleven, omdat ik niets van hem wilde missen. Ik moest er niet aan denken om mijn lieve kleine mannetje, waar ik zo naar uit had gezien, na drie maanden al te dumpen bij een onbekende.

Mijn man werkte toen fulltime. Hij ging 's ochtendsvroeg na het ontbijt weg en hij kwam meestal pas thuis als de baby al in bed lag. Soms viel me dat erg zwaar, vooral in het begin met de huiluurtjes, maar verder beviel het moederen me prima. Na een half jaar voelde ik van buiten enige (lees: enorme) druk om toch iets met mijn universitaire opleiding te doen. Daarom ben ik toen werk gaan zoeken.

Ik vond uiteindelijk een baan als docente Taalbeheersing aan een particuliere HBO. Mijn oudste kind was toen 15 maanden oud. Ik vond het verschrikkelijk om hem bij het kinderdagverblijf achter te laten, maar ik vond het ook wel leuk om iets anders te doen dan alleen het moederen. Het lesgeven beviel me wel, maar niet zo goed dat ik het na een jaar wilde blijven doen. De oudste bleef naar het kinderdagverblijf gaan, zodat ik het huishouden goed bij kon houden en af en toe tijd voor mezelf had. Ik zocht naar ander werk, maar omdat ik mijn kind niet meer dan 2 dagen in de week bij het kinderdagverblijf wilde onderbrengen en mijn man full-time werkte, schoot dat niet echt op.

Ondertussen liep carrière van mijn man als een speer. Het was daarom eigenlijk heel handig dat ik thuis was om voor ons kind te zorgen. Toen onze oudste nog geen twee was, besloten we dat we nog wel een kindje wilden. Binnen drie maanden was ik zwanger en dolgelukkig. Het leek niet zinnig om zwanger een nieuwe baan te zoeken. Bovendien zijn er op universitair niveau weinig part-time banen te vinden. Ik besloot mijn tijd niet aan het zoeken te Zo groeide het dat mijn man een schitterende carrière had en ik van doctorandus Nederlandse Taal en Cultuur in een thuis-blijf-moeder en huisvrouw veranderde.

Liefde maakt blind?

Ondanks dat ik moeite had I te vertrouwen, ben ik toch bij hem gebleven. Ik was verliefd op hem, ik hield van hem en ik was zo jaloers; dat moest wel echte liefde zijn. Inmiddels ben ik erachter dat jaloezie niets met liefde te maken hoeft te hebben. Ik ben immers vaak zat jaloers op vrouwen die mooiere schoentjes hebben dan ik, of op mensen die ontzettend zeker over het leven zijn en op mensen die alles mee lijkt te zitten.

In ieder geval gingen we verder waar we gebleven waren. Na een aantal maanden werd onze oudste zoon geboren. Wat waren we een compleet en gelukkig gezinnetje! Wel jammer dat papa I het zo druk had met werken en de vrijwillige brandweer en zo regelmatig laat thuis kwam. Ik trok het waanzinnig slecht als ik niet ingelicht werd over later thuis komen. Ik lag ongerust in bed te wachten tot ik de sleutel in het slot hoorde. Dan deed ik eerst heel boos om I vervolgens dood te knuffelen.

Het gedoe over de ex bleef sluimerend aanwezig. Het werd er niet minder van dat zijn ex bij ons op kraambezoek kwam. Ik voelde me een buitenstaander en een vreemdeling in mijn eigen huis. Zoals zij daar met zijn tweetjes zaten te kletsen. Misselijk werd ik ervan. We gingen voor het eerst met ons kindje in de wandelwagen naar buiten. In plaats van dat I en ik samen achter de wagen liepen, liep hij gezellig met haar te keuvelen en liet hij haar de wagen duwen. Ik had nog niet eens zelf met mijn kind gewandeld! En dan liepen ze ook nog geanimeerd te fluisteren. Ik vroeg me af waar ze het over hadden.

We liepen met de ex naar de bushalte en lieten haar daar achter. Bij thuiskomst was ik natuurlijk niet te genieten en ik voelde I aan de tand. Maar hij liet niets los dan dat ze het over koetjes en kalfjes hadden gehad. Ik geloofde er geen zak van en ik begon hem weer te controleren. Niet dat ik dacht dat het zin had, want hij was heus wel wijzer geworden en hij wiste vermoedelijk systematisch alles dat kon bewijzen dat hij contact met haar had gehad. Maar heel, heel misschien liet hij de teugels een keer uit zijn handen slippen.

Ik vond niets meer dat erop wees dat hij zijn ex nog zag, sprak, smste of mailde. Het nare gevoel erover, verdween heel langzaam achter de horizon. Het ging steeds beter met ons en heel soms vertrouwde ik hem zelfs weer; al was het maar voor even. Zou ik het allemaal niet zien en zou het waar zijn dat liefde blind maakt, of zou hij echt zijn leven gebeterd hebben?

Weggaan of blijven?

Het begin van onze relatie verliep niet helemaal vlekkeloos. I wilde zijn ex graag vriendschappelijk blijven zien, maar gezien de toestanden, vond ik dat geen goed idee. Ik ben van mening dat je geen gewone vrienden met je ex kunt zijn, omdat die relatie nu eenmaal een andere was. Ik heb zelf nog nooit vrienden kunnen worden met een ex. Iedere keer als ik een afspraak met een ex had, eindigde ik bij hem in bed. Om er vervolgens de volgende dag gedesillusioneerd weer uit te stappen. Altijd weer verloor ik mijn hart aan de ex, waarvan ik zeker wist dat hij het niet was. Zodoende leek het me verstandig om ver uit de buurt van onze exen te blijven.

I dacht daar dus heel anders over. Ik heb het zeer sterke vermoeden dat hij eigenlijk nog lang niet over haar heen was, maar dat wilde hij niet toegeven. Hij vond dat ik niet moest zeuren; hij had toch voor mij gekozen? Ik werd letterlijk ziek van de hele situatie. Ik vertrouwde hem niet met haar in de buurt. Ik begrijp als geen ander hoe heftig het met exen in elkaar kan zitten. Je hebt nu eenmaal allerlei liefde en leed gedeeld en het is ook niet gek dat je niet zomaar van die ander loskomt. Ik denk nu dat ik een stap terug had moeten doen om hem rustig afscheid van haar te laten nemen. Maar dat kon ik niet. We hebben enorme ruzies gehad, totdat ik een muntje inleverde om mijn gelijk te halen. I had mij namelijk 2 muntjes gegeven die ik bij een meningsverschil in mocht leveren om mijn zin te krijgen. En zo kwam het dat hij niet meer alleen met haar mocht zijn. Maar als je lief en zijn ex in Groningen wonen, terwijl jijzelf in Utrecht zit, zit je niet echt relaxed.

Ondertussen hadden we het ook wel heel fijn, zo fijn zelfs dat we besloten om aan kinderen te beginnen. Ik was meteen zwanger, maar verloor met 7 1/2 week het vruchtje. Heel heftig allemaal, maar we gingen snel voor een nieuwe. Het was weer meteen raak en het zette ons leven op zijn kop. We studeerden allebei nog en daar moest snel verandering in komen. Bovendien woonden we allebei nog op kamers en met een baby erbij is dat ook niet handig. Dus I zocht snel een baan en ik zocht een huurhuisje in Utrecht, waar we met zijn drieën in zouden passen. Er werd wat af geklust en we verhuisden na een relatie van 9 maanden samen naar ons lieve kleine huisje in Zuilen. Daar zou alles beter worden, daar waren geen exen en daar konden we met een schone lei beginnen.

Niets was minder waar. Ik was door alle idiote dingen in het begin nogal achterdochtig en wantrouwig geworden. Eigenlijk vertrouwde ik I voor geen meter meer. Ik voelde dat er nog wat zat met zijn ex en ik vond dat hij er raar over deed. Dus toen hij eens op zijn werk was, heb ik stiekem zijn msn history gelezen. Daarin las ik dat hij tegen de afspraak in toch met zijn ex had afgesproken. En dat hij vond dat hij het best kon maken om niet aan mij te vertellen en dat hij het gerust nog eens wilde doen als dat nodig was. Daar zat ik dan 5 maanden zwanger van ons eerste kind en hij kon haar nog steeds niet loslaten. Ik voelde me zo in de steek gelaten en bedrogen. Natuurlijk was zijn verweer dat ik zijn privacy had aangetast en dat ik daar geen reden toe had. Nou ik vond anders redenen genoeg in de history. Het is niet netjes om iemand te controleren, maar ik ben blij dat ik wel achter het stiekeme gedoe ben gekomen.

Vermoedelijk was het op dat moment de beste zet geweest om bij hem weg te gaan. Maar ik was bang voor een toekomst waarin de vader van mijn baby geen grote rol speelde. Hoe zou ik het ooit goed alleen kunnen doen? Ik had geen baan en studeerde nog. Waar zou ik moeten wonen en waar zou ik het geld vandaan halen? Aan de andere kant was mijn vertrouwen zo beschaamd dat ik me ook niet goed voor kon stellen om bij hem te blijven. Zo kan je toch niet met iemand verder? Hoe kon ik hem ooit weer vertrouwen? Weggaan of blijven?

(wordt vervolgd)

Van niets naar iets

Twee dagen na die eerste afspraak belde hij dat hij vanuit Groningen onderweg was naar Rotterdam en bij mij wilde overnachten. Hij vond het blijkbaar ook een geslaagde date. Hij was wel nog steeds van mening dat hij voorlopig niets serieus wilde. Hij had allerlei ideeën over hoe hij een toekomst met een partner en kinderen zag. Hij was vastbesloten om nooit bij zijn kinderen te wonen, omdat hijzelf liever zonder zijn vader opgegroeid was. Hij was bang om dezelfde fouten te maken en wilde dat voorkomen. Interessant om met iemand te praten die zo anders was dan ik en zo rationeel met allerlei vraagstukken bezig was, terwijl ik vooral mijn gevoel volgde. Ik hoopte stiekem dat het wel zou veranderen als hij mij beter leerde kennen.

Een paar ontmoetingen later, dacht ik dat het toch wel iets meer was dan geen relatie. Hij nodigde mij uit om naar Groningen te komen om mij te showen aan zijn vrienden. Maar aan de telefoon maakte hij duidelijk dat we niet 'zoiets' samen hadden, dat het anders was. Hij bleef bij zijn idee dat hij niet iets monogaams wilde, maar gaf aan dat hij het wel ontzettend gaaf met mij vond en dat hij zich niet voor kon stellen dat hij nog iets met iemand anders zou willen (doen). Ik vertrouwde hem en was alleen maar blij dat we wel een soort van samen waren. We spraken af dat we elkaar op de hoogte zouden brengen van eventuele andere partners.

De volgende keer dat we elkaar zagen biechtte hij op dat hij seks met zijn ex had gehad. Ik  voelde me er zo naar over dat ik die nacht niet kon slapen. Ik schreef hem een brief terwijl hij in mijn bed lag te slapen. Ik liet weten dat ik het heel naar vond, maar beter dan niets. Dat ik wel begreep dat wat hij met haar had los stond van wat wij hadden, maar dat ik het wel heel moeilijk vond. Dat ik eigenlijk vond dat we elkaar niet meer moesten zien tot het met zijn ex echt helemaal over was.

Maar ik vond hem natuurlijk veel te leuk om af te wijzen toen hij weer belde. Toen er echter weer een verhaal over zijn ex kwam, was ik zo sip dat ik mijn ex belde. Die was maar wat blij iets van me te horen en van het een kwam het ander. Dus I en ik zaten ineens in een soort van polygame relatie met onze exen erbij. Dat was niet heel handig, want we hadden (denk ik) toch allebei het idee dat we niet aan die ander konden tippen. Het ging een paar weken zo door, we waren allebei (eigenlijk alle vier) erg in de war en verdrietig. Op een dag besloot I dat hij het zo niet langer wilde en hij stuurde mij een sms dat hij wilde dat "ik van hem alleen was". Zo gezegd zo gedaan; onze monogame relatie was geboren, nu hadden we echt "iets".

De eerste kus

We hebben wat af gemaild en gechat voor we elkaar uiteindelijk spraken. Allerlei onderwerpen kwamen aan bod. Hoe langer en meer we mailden, hoe meer de verwachtingen opliepen. We stuurden elkaar wat foto's om te zien of we erg veranderd waren. Ik weet natuurlijk niet precies hoe het van zijn kant is gegaan, maar ik raakte wel een beetje van hem in de ban. Het stoute, foute jongen gedrag was nog steeds zeer duidelijk aanwezig. Mijn verloving was inmiddels verbroken en hij woonde niet meer samen met zijn vriendin. Het samenwonen was niet goed bevallen, maar de liefde was nog niet helemaal over. Zij wist wel van onze geschiedenis en ons contact, maar ze wist niet dat we eigenlijk verliefd op elkaar aan het worden waren.

Na een paar weken mailde I mij dat hij de relatie met zijn vriendin had verbroken. Nu was de weg vrij tenminste dat dacht ik. Want de domper kwam toen hij aangaf echt niet aan een vaste relatie toe te zijn en al zeker geen monogame relatie. Hij was van plan om vanalles in te halen. Hij was er in ieder geval wel duidelijk over. Ik stelde mijn verwachtingen wat bij en we maakten plannen om elkaar in het echt te ontmoeten. Hij belde en we babbelden wat. Het was vreemd en toch ook vertrouwd om met hem te praten. We maakten een afspraak en het aftellen begon.

Anderhalf uur van te voren, begon ik mijn verschillende outfits te keuren. Aangezien ik een enorme tuttebel ben, heb ik me wel zes keer omgekleed. Ik was maar net klaar met het optutten toen de deurbel ging. Ik rende naar beneden, deed de deur open en.... "Je bent veel kleiner dan ik dacht", was mijn eerste zin. Ondertussen dacht ik: "Dit is hem". En daarmee bedoelde ik dat dit mijn prins op het witte paard was. Ik begreep ineens waarom alle andere mannen niet voldeden; zij waren niet stoer genoeg voor mij. Vermoedelijk had ik alle mannen met I vergeleken en te licht bevonden. Mijn gevoel had niets met zijn uiterlijk te maken. Hij voldeed qua uiterlijk totaal niet aan mijn ideale man. Ik houd van lange slanke mannen met donker krullend haar, die goedgekleed door het leven gaan. I was niet lang, niet slank en al helemaal niet goed gekleed. Dat laatste was het ergste niet, want tot nog toe was het me altijd gelukt om mannen netjes te kleden. Dus dat zou hier vast ook geen probleem worden. Niet dat ik hem wilde veranderen, ik wilde gewoon dat hij beter tot zijn recht zou komen. Want iedere man, hoe lelijk ook kan met de juiste kleren in een hunk veranderen. Het spreekwoord luidt niet voor niets; de kleren maken de man.

De eerste "date" (het was een vriendschappelijk bezoek) verliep voorspoedig, we praatten honderduit, alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. We hadden de grootste lol, besloten samen te koken in plaats van uit eten te gaan. Hij bleef bij mij in bed logeren en die nacht hebben we elkaar voor het eerst sinds een jaar of zeven weer gezoend. Het was een beetje een onwennige eerste kus, alsof we weer 16 jaar oud waren.

Eens kijken hoe dat gaat

Na 7 jaar niets van I gehoord te hebben, komt mijn zus met een heel verhaal. Ze heeft hem gezien op de bruiloft van zijn zus (een van haar beste schoolvriendinnen). Hij was volgens haar niet meer zo goddelijk als vroeger, minstens 10 kilo te zwaar met te kort haar en hij droeg een lelijk kostuum. Zijn vriendin was volgens mijn zus een muizige versie van mij. Ze kwamen in gesprek en al snel vroeg I haar hoe het met mij ging . Zij vertelde hem dat ik inmiddels verloofd was en komende zomer zou gaan trouwen. Hij vertelde dat hij samenwoonde in Groningen. Ze spraken nog een poosje en toen mijn zus naar huis ging, heeft ze hem, op zijn verzoek, mijn telefoonnummer gegeven.

Ik verwachtte absoluut niet dat hij zou bellen. Hij woonde immers samen en wist bovendien dat ik verloofd was. Toch vond ik het wel vleiend dat hij blijkbaar ook nog wel eens aan mij dacht. Zou er misschien toch iets uit te zoeken zijn? Omdat hij vroeger ook niet een van de snelste reageerders was, besloot ik hem vier weken de tijd te geven om te bellen. De vier weken gingen natuurlijk voorbij zonder dat hij belde. Stiekem vond ik het wel jammer, want ik was toch wel erg benieuwd naar de volwassen versie van de stoute, foute jongen van vroeger.

Het leven ging even gewoon verder. Na een paar maanden belandde ik met mijn toenmalige verloofde in een relatiecrisis. Ik ontdekte dat hij urenlang porno op internet keek en hij ontkende dat bij hoog en laag. Hij manipuleerde mij en speelde enorm in op mijn medelijden. Het vertrouwen dat ik in hem had, smolt als sneeuw voor de zon. Maar waar het direct over en uit had moeten zijn, sleepte het nog bijna een jaar voort. Toen de relatie op zijn eind liep, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en via mijn zus en zijn zus het e-mailadres van I gekregen. Ik wilde gewoon om eens kijken hoe het zou gaan. Ik stuurde een kort en zeer neutraal bericht in de trant van: "Hallo, lang geleden, hoe gaat het met jou? Met mij gaat het goed." Tot mijn grote verbazing kreeg ik direct antwoord. Een intensieve correspondentie was het gevolg en daarover lees je morgen meer.

De witte prins

Gisteren besefte ik dat mijn blog midden in de relatiecrisis begint. Hierdoor kan een vertekend beeld van mij en mijn partner ontstaan. Het lijkt mij daarom een goed idee dat ik in deze blog in het kort een stukje geschiedenis over het ontstaan van onze relatie uit de doeken doe.

Mijn man (I) en ik leerden elkaar kennen toen we 14 jaar oud waren. We speelden in een jeugdorkest.  Bij de plaatselijke muziekschool hadden we met een grote groep jongeren op vrijdagmiddag de grootste lol. Hij was van het type foute en stoute jongen. Hij blowde, dronk en liep regelmatig van huis weg. Ik deed me een stuk stoerder voor dan ik was, omdat ik anders dacht dat hij me niet interessant zou vinden. Eigenlijk was ik een enorm braaf meisje. Zeer christelijk opgevoed en bang voor mijn vader. Ik mocht helemaal niets en vriendjes waren uit den boze. Eerst was ons contact puur vriendschappelijk, maar op een bepaalde dag merkte ik dat ik verliefd op I was geworden. Ik was toen ongeveer 16 jaar oud. 

Op een bandjesavond op school, hebben we voor het eerst gezoend. Ik was in de zevende hemel tot ik erachter kwam dat hij in zijn nieuwe woonplaats al een 'vriendinnetje' had. Ik besloot dat het met hem leuk was als hij er was, maar ik wilde niet een vriendje dat in 'elke stad' een liefje had. We hielden wel contact, schreven elkaar lange brieven en belden urenlang. Toen ik uiteindelijk een vriendje kreeg, heeft hij het contact een beetje afgehouden en na een poos zijn we elkaar uit het oog verloren. 

Na dat vriendje volgden een aantal anderen. Maar geen van hen had wat ik zocht. Ik ben namelijk behoorlijk romantisch en ik zocht overduidelijk naar een prins op het witte paard, die mijn leven alle schitter en glans zou geven. Tijdens al deze relaties droomde ik regelmatig over I. Blijkbaar zat daar toch nog wat oude liefde of oud zeer, misschien was hij toch de prins die ik zocht? 

Ik wil contact

Ik blijf maar met die C in mijn hoofd zitten. Nog steeds kan ik aan weinig anders denken. Ik heb zin om hem weer te zien en om hem te leren kennen. Kijken of het echt zo'n leuke man is als ik heb bedacht. Omdat mijn man graag alles wil weten wat er in mijn hoofd omgaat en wat ik doe, heb ik dit ook aan hem verteld. Hij werd en boos en verdrietig van en opperde dat ik maar moest uitzoeken wat dat nou is met die C. Hij vindt dat ik maar een berichtje moet sturen en dan kijken wat er gebeurt.

Super gaaf dat hij dat ok vindt! We hebben samen besloten om een heel neutraal berichtje te sturen over hoe fijn het was met C te dansen. Versiertechnisch natuurlijk een idioot idee, maar het geeft me rust omdat ik het niet voorbij heb laten gaan. -Nou ja twee weken wachten het sturen van een berichtje is wel rijkelijk laat. Misschien weet hij niet eens meer wie ik ben.- Dan kan ik nu rustig afwachten of C wel of geen antwoord geeft.

Ik ben wel bang dat door deze actie het einde van ons huwelijk in zicht is, maar ik ben ook bang dat als we samen blijven ik lang last zal hebben van het niet volgen van mijn gevoel. Dus ik denk wel dat het een goed idee was om eindelijk contact te (durven) zoeken. Nu maar hopen dat hij iets terug stuurt, want ik wil contact, laten we eerlijk zijn (Frank Boeijen Groep).

Seksbom

Het ligt niet alleen aan mijn kerel dat ik me niet meer sexy voel. Na het krijgen van de derde (nu anderhalf jaar oud) is toch wel duidelijk dat strakke buik en borsten nu echt tot het verleden behoren. Bovendien heb ik nog steeds behoorlijk last van bekkeninstabiliteit. Bijna elke ochtend word ik wakker met pijn in mijn rug en mijn kont. Soms zak ik door mijn linkerbilspier heen, waardoor ik bijna omval. Daar komt bij dat ik nog regelmatig last heb van het het litteken van de keizersnee. En ik ben ook al een paar jaar geen twintiger meer. Als ik in de spiegel kijk zie ik meer dingen waar ik niet tevreden over ben dan dingen waar ik trots op ben. En wat lijk ik soms verschrikkelijk veel op mijn moeder :(. Mijn zussen en vriendinnen vinden dat ik niet mag klagen. Ik ben immers hartstikke slank (1.79 m en 65 kg) en mooi.

Vanaf vandaag ga ik extra mijn best doen om er mooi uit te zien. Er zal geen dag meer voorbijgaan, waarop ik zonder make-up over straat ga. Ik wil er constant als een chica bij lopen. Mooie (lees enorm strakke en sexy) jurkjes, fabulous underwear, mooie schoenen aan, nageltjes gelakt, lekker luchtje op en haren netjes de goede kant op geföhnd. Ik koop meteen drie nieuwe mascara's, die allemaal beloven dat ze mijn wimpers 3 keer voller, langer en gekrulder maken. Ik ben benieuwd of er iets van waar is. Straks eerst maar eens oefenen met het aanbrengen van eyeliner (zucht), want daar ben ik nooit echt goed in geweest.

Als ik er weer als een sexy stoeipoes bij loop, komt het met de voorspelbaarheid en saaie boel in de relatie misschien ooit wel weer goed. Het zal mijn vent vast niet ontgaan als ik me ineens weer op ga tutten. Hoewel, ik heb regelmatig het idee dat hij totaal niet ziet wat ik aan heb en of ik er mijn best voor heb gedaan. Dat maakt eigenlijk ook niets uit; ik doe het vooral om mezelf beter te voelen.

Dus let op: als je morgen een seksbom voorbij ziet lopen; dat ben ik!

Door relatiecrisis opnieuw verliefd?

Nu ik mijn man heb ingelicht, vind ik dat ik ook mijn zussen en vriendinnen deelgenoot van mijn gedachtes mag maken. Het is heel grappig om te merken dat er heel verschillend op onze problemen gereageerd wordt. Mijn oudste zus velt gelukkig absoluut geen oordeel, terwijl ik dat van haar juist wel verwachtte. Mijn jongste zus vindt dat we vooral snel professionele hulp moeten zoeken en de middelste zus herkent veel van de problemen.


Ondertussen gaat er thuis geen nacht voorbij waarin er door een van ons hartverscheurend gehuild wordt. We praten en ruziën wat af. Allerlei dingen komen aan de orde. Opvallend is dat hij steeds met oplossingen wil komen, terwijl ik er vooral veel over moet praten. Steeds weer komt hij met een lijstje met opties waar volgens hem uit te kiezen valt. Maar daardoor voel ik me nog meer tegen de muur gedrukt, waardoor ik nog meer blokkeer. Bovendien missen er mijns inziens steeds andere mogelijkheden. 


In mijn hoofd ben ik steeds bezig met de keuze tussen doorgaan of stoppen. Soms lijkt het allemaal veel eenvoudiger om uit elkaar te gaan. Ik heb regelmatig het idee dat het veel lastiger is om kinderen met zijn tweeën op te voeden dan alleen. Het is een aantal keer voorgekomen dat mijn man kwam helpen met het naar bed brengen, maar dat het dan op een enorm drama uitliep. Daar heb ik voor mijn gevoel dus helemaal niets aan en dan doe ik het liever helemaal alleen. 


Als je zo verliefd bent dat je bijna de hele dag nergens anders aan kan denken lijkt het ook een beetje hopeloos om te proberen je huidige relatie te redden. Je bent er immers met je hart niet echt bij. Eigenlijk heb ik niet zo'n zin om na 7 jaar samen een hulpverleningstraject in te gaan. Wat moet dat worden als we weer een paar jaar verder zijn? Ik snap ook wel dat je aan een relatie moet werken, maar het moet wel leuk blijven, we zijn pas 32 en om zo nog jaren verder te moeten, lijkt me echt niet tof. Toch wil ik alle vreugde, pijn en moeite van de afgelopen jaren niet zomaar weggooien. Dus we zoeken samen naar relatietherapeuten en (relatie)coachen.


Als een echte bakvis zoek ik (natuurlijk in mijn eentje) op internet alles wat ik over C kan vinden. Hij wordt steeds interessanter, mooier en groter in mijn hoofd. Wat stom eigenlijk om iemand zomaar zonder enige goede reden allerlei fantastische eigenschappen toe te kennen. Ik vind trouwens niets over een relatie of gezin. Pfffff, ik wou maar dat ik vond dat hij gelukkig getrouwd is. Dan is het voor mij een stuk gemakkelijker af te sluiten. Een paar weken liefdesverdriet en dan gauw weer opstaan en  door gaan. 


Mijn man zoekt ondertussen uren achter de computer naar interessante dingen over  relatiecrisis. Hij stuurt me een link waarin wetenschappelijke onderzoeken naar verliefdheid worden besproken. Het schijnt dat je je meer verbonden voelt met iemand als je samen moeilijke dingen onderneemt of meemaakt. Je wordt eerder verliefd op iemand die je in een spannende of gevaarlijke situatie ontmoet. Dit soort onderzoeken wekken bij mij het gevoel op dat ik tot nog toe bij mijn man ben om de dingen die we eerder meemaakten. En dat de liefde die ik voel niet met hem, maar met omstandigheden te maken heeft. Dan vraag ik me af waarom ik nog zou blijven; met andere mannen kan je immers ook moeilijke dingen meemaken en overwinnen. Aan de ander kant zou deze relatiecrisis er ook voor kunnen zorgen dat we ons weer dieper verbonden gaan voelen. Het is gezien de resultaten van de onderzoeken niet ondenkbaar dat  ik door de hele toestand weer verliefd op mijn eigen partner wordt.

Het topje van de ijsberg

Poeh hé, dat was even lastig, want hoe vertel je je partner dat je verliefd op iemand anders bent? En hoe vertel je dat je je gezin als een blok aan je been ervaart? Hoe goed je je best ook doet, de klap komt natuurlijk keihard aan. Dus eerst sudder je alle gedachten een paar dagen in je hersenpan. En als je denkt dat ze gaar zijn, giet je ze af en dien je ze op. Alleen wat is het beste voorgerecht, het hoofdgerecht en wat kan je als dessert gebruiken?


Ik ben begonnen met het feit dat ik me niet vrij voel om te doen en te laten wat ik wil. Dat ik de verantwoordelijkheid als last ervaar. Dat ik wenste vrijgezel te zijn en geen rekening met andere mensen hoef te houden. -Ja, je moet altijd rekening met andere mensen houden, maar er zijn wel verschillende gradaties.-  Vanaf dat punt kwam de onvermijdelijke vraag van mijn man of ik nog verliefd op hem was. Mijn antwoord daarop was ontkennend. Ik biechtte op dat het grote gevoel al een tijd weg was. Zoals de Dijk het zo mooi verwoordt:


het gevoel is weg 
het gevoel is weg
het grote grote gevoel is weg
het is jouw schuld niet en net zomin de mijne
het is de manier waarop de dingen gaan
het is wat de tijd kan doen met twee mensen
het was goed - maar nu mankeert er toch wat aan (hier de volledige songtekst).


Daarna gingen we over op de verliefdheid op iemand anders. Een keer eerder heb ik dat gehad, daarvan was hij al op de hoogte. Gelukkig ging dat snel over toen ik de man in kwestie een paar keer gesproken had. Hij bleek totaal mijn type niet te zijn. Met deze verliefdheid ligt dat een tikkeltje anders, want de man in kwestie heb ik niet lang genoeg gesproken om erachter te komen dat hij alleen maar aantrekkelijk is en echt niet leuk. En zoals het er nu uitziet, zal ik hem ook niet meer te spreken krijgen. Ondanks het feit dat mijn man helemaal niet blij was met de verliefdheid, was hij blij met de eerlijkheid en nam hij het vrij sportief op. Wel wilde hij nog even weten of er ook iets gebeurd was. En daar werd ik nijdig van. Ik heb in een eerdere relatie ooit eens op moeten biechten dat ik iets met iemand anders had uitgespookt en dat was zo naar, dat wil ik nooit weer op mijn geweten hebben.    


Het nagerecht werd de verdieping over de onvrede met onze relatie; dat ik het idee had dat ik er alleen voorsta met het huishouden en de kindjes, dat ik niet bevestigd word in mijn vrouw zijn en dat ik me zelden sexy en interessant voel. Hij antwoordde dat hij mij nog steeds geweldig vindt, dat hij bij mij wil zijn, dat hij nog steeds verliefd is en dat hij aan onze relatie werken wil. Dat is in ieder geval goed om te horen, maar het maakt ook dat ik me extra schuldig voel, omdat ik slechts het topje van de ijsberg heb laten zien.  

Uit de kast

Wat een onrust en wat een chaos in mijn hoofd. Ik kan er geen wijs uit worden. Helemaal van het padje af, bedenk ik dat ik maar gauw van mijn man af moet. Direct daarna vind ik dat een onzinnig idee. We zijn inmiddels zeven jaar bij elkaar en we hebben het heus niet slecht. Het lijkt niet iets dat je zomaar weg kunt gooien. Bovendien wil ik onze drie lieve kinderen niet met een gebroken gezin opzadelen. Het lijkt me voor hen uitermate pijnlijk en zij zijn de laatsten die last van mijn relatieperikelen moeten hebben.

Bovendien werd ik ooit waanzinnig verliefd op manlief en 3 jaar geleden was ik nog zo dol op hem dat ik met hem trouwde. Weliswaar om ervoor te zorgen dat alles voor de kinderen goed geregeld zou zijn. Het was absoluut geen romantisch huwelijk en om de oneindige liefde. We hadden toen namelijk bedacht dat je eigenlijk niet kunt beloven dat je voor altijd van iemand zult houden en bij iemand wilt blijven. Je weet immers nooit wat er allemaal kan gebeuren.

Ik ben me er van bewust dat mijn relatiecrisis nagenoeg niets met deze verliefdheid of met deze aantrekkelijke derde te maken heeft. Het is slechts een katalysator. Ik ben al langer ontevreden over de ontbrekende aantrekkingskracht, de rolverdeling, zijn bijdrage aan het huishouden en verzorgen en opvoeden van de kinderen en mijn gebrek aan tijd en ruimte voor mijn eigen ontplooiing. Natuurlijk ben ik niet de onschuld zelve in deze relatie. Ik heb zelf niets gedaan om de dingen die me dwars zitten te veranderen en ik heb onze relatie zelf zo laten groeien. De verliefdheid voelt een beetje als een excuus om na te mogen denken over het verlaten van mijn man. Nu kan ik er immers niet meer omheen dat het niet helemaal goed zit met ons.

Allerlei gedachtes vliegen door mijn hoofd. Ik loop helemaal vast en kan geen kant meer op. Ik moet hier hoe dan ook iets mee. Ik kan gewoon niet anders. Graag wil ik met iemand over mijn problemen praten, maar ik vind dat ik eerst manlief op de hoogte moet brengen. Het voelt niet goed om eerst zussen en vriendinnen in te lichten, terwijl hij zich nog van geen kwaad bewust is. Vanavond nog kom ik de kast uit!

Een beetje verdriefd

Wat heb ik genoten van het dansen en wat voel ik me goed. Ik loop de hele dag te zingen en ochos te draaien. Ik dans met mijn drie fantastische kinderen de sterren van de hemel. De muziek staat keihard, dat mag want de buren zijn op vakantie. Ik zing mee met Katie Melua en alles gaat van een leien dakje. Ik weet heel zeker dat ik de rest van mijn leven wil blijven dansen, want dat is waar ik gelukkig van word. Hoe heb ik ooit zo lang zonder gekund?

Tijdens de workshop zijn foto's gemaakt, die ik voor het eerst te zien krijg. Wauw, wat zie ik er stralend uit als ik dans. Keer op keer bekijk ik ze. Als ik aan het dansen met C. denk, krijg ik vlinders in mijn buik. Direct heb ik zin om weer te dansen. Ik heb heimwee naar de tango, naar hem en naar wie ik was in een ver verleden. 

Ik begin er langzaam van te balen dat ik geen vrijgezel meer ben, maar moeder van drie kinderen en echtgenote van een lieve man. Tot mijn grote schrik moet ik bekennen dat ik mijn gezin als een blok aan mijn been ervaar. En dat is voor iemand die bewust thuis-blijf-moeder is behoorlijk heftig. Ik wou dat ik kon doen en laten wat ik maar wilde, ik wou dat ik niet zo vroeg naar huis was gegaan en ik wou dat ik door was blijven dansen tot mijn bekkeninstabiliteit me vloerde.

En dan voel ik me ineens zo moe en word ik zo ontzettend chagrijnig. Alles gaat mis, de kinderen lijken ineens ontzettend vervelend, ik zie alleen maar dingen in mijn leven die niet goed zijn en waar ik teleurgesteld in ben. Ik ben ontevreden met mijn relatie en mijn leven en een gevoel van uiterste verveling maakt zich van me meester. En dat terwijl ik nog niet zo lang geleden dacht dat we het heus zo slecht niet hadden met alle Dulfjes. 

Ik begrijp mezelf niet meer en ik weet even niet meer hoe het nu verder moet. Ik voel me blij en verdrietig te gelijk, ik moet lachen en huilen, heb het koud en warm, en mijn hart klopt in mijn keel; ik ben een beetje verdriefd.

De ontmoeting

Maanden zonder dansen en zonder passie kropen voorbij. Ik vergat mijn leven te leven;  de behoefte om even geen mama, geen huisvrouw en geen echtgenote te zijn borrelde langzaam omhoog. Ik kreeg behoefte aan iets voor mij, voor mij alleen.

De vraag naar volgers voor een workshop kwam als geroepen. Snel reageerde ik op de oproep en gelukkig was er nog plaats. Het aftellen begon. 

Op de bewuste avond kwam ik enigszins gespannen de dansstudio in. Het was al behoorlijk druk en ik zag een hoop onbekende gezichten. Ik keek wat om mij heen en ineens was hij daar. Een flits van herkenning, een harteklop die overslaat, een kort vurig verlangen naar meer, maar even zo snel weer vergeten.

De workshop begon en ik had eigenlijk geen idee meer hoe hij eruit zag. De eerste danspartner, met een biertje te veel op, miste de muzikaliteit en fijngevoeligheid om goed te kunnen dansen. De tweede danspartner had zo'n dikke buik dat hij tijdens het dansen tegen me aan botste. Ik was ontzettend blij dat we nog een laatste wissel kregen. Toen ik me naar rechts draaide keek ik, aangenaam verrast, in de ogen van C.

Omdat ik een heel eigenwijze volger ben, waarschuwde ik hem. Hij wist mij echter goed op mijn gemak te stellen en de control freak in mij verdween naar de achtergrond. Al bij het staan merkte ik dat hij geen leek op het gebied van dansen was. Wat is het heerlijk om met een man te dansen die bijna een kop boven je uitsteekt als je je mooiste dansschoentjes aan hebt. En wat is het fantastisch om te voelen dat een man niet twijfelt, maar gewoon gaat en doet. Wat is het goed om geleid te worden en zelf even niet te hoeven denken. 

Woorden hebben we haast niet gewisseld, maar aan de taal die onze lichamen spraken, denk ik nog bijna dagelijks. 

Na twee nummers werd de close embrace geoefend. Ik voelde me als Cinderella met haar prins. Mijn borst tegen de zijne en zijn benen naast de mijne. Mijn hart maakte een sprongetje en mijn buik kriebelde. O, kon het maar eeuwig zo zijn. 

Jammer genoeg vloog de tijd voorbij. De klok sloeg twaalf en alsof er niets gebeurd was scheidden onze wegen zich. Hij dronk met zijn vrienden een lekker biertje en ik voegde me, met enige tegenzin bij de vrouwen. De betovering was nog niet verbroken en ik besloot mijn tangoschoenen nog niet uit te doen en om C. te vragen nog een rondje met mij te dansen. Hij weigerde dat niet en wederom danste ik stralend met mijn prins de tango. 

We praatten kort na en toen hij nog wat ging drinken, kondigde ik aan naar huis te gaan. (Mijn lieve echtgenoot zat immers op me te wachten.) Enigszins verbaasd liet hij me gaan. Ik trok de deur achter me dicht en hoopte dat hij me achterna zou komen. Dat gebeurde niet en ik stapte op mijn fiets en reed met roze blosjes zingend naar huis. Wat een avond, wat een ontmoeting!