Mijn man (I) en ik leerden elkaar kennen toen we 14 jaar oud waren. We speelden in een jeugdorkest. Bij de plaatselijke muziekschool hadden we met een grote groep jongeren op vrijdagmiddag de grootste lol. Hij was van het type foute en stoute jongen. Hij blowde, dronk en liep regelmatig van huis weg. Ik deed me een stuk stoerder voor dan ik was, omdat ik anders dacht dat hij me niet interessant zou vinden. Eigenlijk was ik een enorm braaf meisje. Zeer christelijk opgevoed en bang voor mijn vader. Ik mocht helemaal niets en vriendjes waren uit den boze. Eerst was ons contact puur vriendschappelijk, maar op een bepaalde dag merkte ik dat ik verliefd op I was geworden. Ik was toen ongeveer 16 jaar oud.
Op een bandjesavond op school, hebben we voor het eerst gezoend. Ik was in de zevende hemel tot ik erachter kwam dat hij in zijn nieuwe woonplaats al een 'vriendinnetje' had. Ik besloot dat het met hem leuk was als hij er was, maar ik wilde niet een vriendje dat in 'elke stad' een liefje had. We hielden wel contact, schreven elkaar lange brieven en belden urenlang. Toen ik uiteindelijk een vriendje kreeg, heeft hij het contact een beetje afgehouden en na een poos zijn we elkaar uit het oog verloren.
Na dat vriendje volgden een aantal anderen. Maar geen van hen had wat ik zocht. Ik ben namelijk behoorlijk romantisch en ik zocht overduidelijk naar een prins op het witte paard, die mijn leven alle schitter en glans zou geven. Tijdens al deze relaties droomde ik regelmatig over I. Blijkbaar zat daar toch nog wat oude liefde of oud zeer, misschien was hij toch de prins die ik zocht?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten