Nu ik mijn man heb ingelicht, vind ik dat ik ook mijn zussen en vriendinnen deelgenoot van mijn gedachtes mag maken. Het is heel grappig om te merken dat er heel verschillend op onze problemen gereageerd wordt. Mijn oudste zus velt gelukkig absoluut geen oordeel, terwijl ik dat van haar juist wel verwachtte. Mijn jongste zus vindt dat we vooral snel professionele hulp moeten zoeken en de middelste zus herkent veel van de problemen.
Ondertussen gaat er thuis geen nacht voorbij waarin er door een van ons hartverscheurend gehuild wordt. We praten en ruziën wat af. Allerlei dingen komen aan de orde. Opvallend is dat hij steeds met oplossingen wil komen, terwijl ik er vooral veel over moet praten. Steeds weer komt hij met een lijstje met opties waar volgens hem uit te kiezen valt. Maar daardoor voel ik me nog meer tegen de muur gedrukt, waardoor ik nog meer blokkeer. Bovendien missen er mijns inziens steeds andere mogelijkheden.
In mijn hoofd ben ik steeds bezig met de keuze tussen doorgaan of stoppen. Soms lijkt het allemaal veel eenvoudiger om uit elkaar te gaan. Ik heb regelmatig het idee dat het veel lastiger is om kinderen met zijn tweeën op te voeden dan alleen. Het is een aantal keer voorgekomen dat mijn man kwam helpen met het naar bed brengen, maar dat het dan op een enorm drama uitliep. Daar heb ik voor mijn gevoel dus helemaal niets aan en dan doe ik het liever helemaal alleen.
Als je zo verliefd bent dat je bijna de hele dag nergens anders aan kan denken lijkt het ook een beetje hopeloos om te proberen je huidige relatie te redden. Je bent er immers met je hart niet echt bij. Eigenlijk heb ik niet zo'n zin om na 7 jaar samen een hulpverleningstraject in te gaan. Wat moet dat worden als we weer een paar jaar verder zijn? Ik snap ook wel dat je aan een relatie moet werken, maar het moet wel leuk blijven, we zijn pas 32 en om zo nog jaren verder te moeten, lijkt me echt niet tof. Toch wil ik alle vreugde, pijn en moeite van de afgelopen jaren niet zomaar weggooien. Dus we zoeken samen naar relatietherapeuten en (relatie)coachen.
Als een echte bakvis zoek ik (natuurlijk in mijn eentje) op internet alles wat ik over C kan vinden. Hij wordt steeds interessanter, mooier en groter in mijn hoofd. Wat stom eigenlijk om iemand zomaar zonder enige goede reden allerlei fantastische eigenschappen toe te kennen. Ik vind trouwens niets over een relatie of gezin. Pfffff, ik wou maar dat ik vond dat hij gelukkig getrouwd is. Dan is het voor mij een stuk gemakkelijker af te sluiten. Een paar weken liefdesverdriet en dan gauw weer opstaan en door gaan.
Mijn man zoekt ondertussen uren achter de computer naar interessante dingen over relatiecrisis. Hij stuurt me een link waarin wetenschappelijke onderzoeken naar verliefdheid worden besproken. Het schijnt dat je je meer verbonden voelt met iemand als je samen moeilijke dingen onderneemt of meemaakt. Je wordt eerder verliefd op iemand die je in een spannende of gevaarlijke situatie ontmoet. Dit soort onderzoeken wekken bij mij het gevoel op dat ik tot nog toe bij mijn man ben om de dingen die we eerder meemaakten. En dat de liefde die ik voel niet met hem, maar met omstandigheden te maken heeft. Dan vraag ik me af waarom ik nog zou blijven; met andere mannen kan je immers ook moeilijke dingen meemaken en overwinnen. Aan de ander kant zou deze relatiecrisis er ook voor kunnen zorgen dat we ons weer dieper verbonden gaan voelen. Het is gezien de resultaten van de onderzoeken niet ondenkbaar dat ik door de hele toestand weer verliefd op mijn eigen partner wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten