Een beetje verdriefd

Wat heb ik genoten van het dansen en wat voel ik me goed. Ik loop de hele dag te zingen en ochos te draaien. Ik dans met mijn drie fantastische kinderen de sterren van de hemel. De muziek staat keihard, dat mag want de buren zijn op vakantie. Ik zing mee met Katie Melua en alles gaat van een leien dakje. Ik weet heel zeker dat ik de rest van mijn leven wil blijven dansen, want dat is waar ik gelukkig van word. Hoe heb ik ooit zo lang zonder gekund?

Tijdens de workshop zijn foto's gemaakt, die ik voor het eerst te zien krijg. Wauw, wat zie ik er stralend uit als ik dans. Keer op keer bekijk ik ze. Als ik aan het dansen met C. denk, krijg ik vlinders in mijn buik. Direct heb ik zin om weer te dansen. Ik heb heimwee naar de tango, naar hem en naar wie ik was in een ver verleden. 

Ik begin er langzaam van te balen dat ik geen vrijgezel meer ben, maar moeder van drie kinderen en echtgenote van een lieve man. Tot mijn grote schrik moet ik bekennen dat ik mijn gezin als een blok aan mijn been ervaar. En dat is voor iemand die bewust thuis-blijf-moeder is behoorlijk heftig. Ik wou dat ik kon doen en laten wat ik maar wilde, ik wou dat ik niet zo vroeg naar huis was gegaan en ik wou dat ik door was blijven dansen tot mijn bekkeninstabiliteit me vloerde.

En dan voel ik me ineens zo moe en word ik zo ontzettend chagrijnig. Alles gaat mis, de kinderen lijken ineens ontzettend vervelend, ik zie alleen maar dingen in mijn leven die niet goed zijn en waar ik teleurgesteld in ben. Ik ben ontevreden met mijn relatie en mijn leven en een gevoel van uiterste verveling maakt zich van me meester. En dat terwijl ik nog niet zo lang geleden dacht dat we het heus zo slecht niet hadden met alle Dulfjes. 

Ik begrijp mezelf niet meer en ik weet even niet meer hoe het nu verder moet. Ik voel me blij en verdrietig te gelijk, ik moet lachen en huilen, heb het koud en warm, en mijn hart klopt in mijn keel; ik ben een beetje verdriefd.