Weggaan of blijven?

Het begin van onze relatie verliep niet helemaal vlekkeloos. I wilde zijn ex graag vriendschappelijk blijven zien, maar gezien de toestanden, vond ik dat geen goed idee. Ik ben van mening dat je geen gewone vrienden met je ex kunt zijn, omdat die relatie nu eenmaal een andere was. Ik heb zelf nog nooit vrienden kunnen worden met een ex. Iedere keer als ik een afspraak met een ex had, eindigde ik bij hem in bed. Om er vervolgens de volgende dag gedesillusioneerd weer uit te stappen. Altijd weer verloor ik mijn hart aan de ex, waarvan ik zeker wist dat hij het niet was. Zodoende leek het me verstandig om ver uit de buurt van onze exen te blijven.

I dacht daar dus heel anders over. Ik heb het zeer sterke vermoeden dat hij eigenlijk nog lang niet over haar heen was, maar dat wilde hij niet toegeven. Hij vond dat ik niet moest zeuren; hij had toch voor mij gekozen? Ik werd letterlijk ziek van de hele situatie. Ik vertrouwde hem niet met haar in de buurt. Ik begrijp als geen ander hoe heftig het met exen in elkaar kan zitten. Je hebt nu eenmaal allerlei liefde en leed gedeeld en het is ook niet gek dat je niet zomaar van die ander loskomt. Ik denk nu dat ik een stap terug had moeten doen om hem rustig afscheid van haar te laten nemen. Maar dat kon ik niet. We hebben enorme ruzies gehad, totdat ik een muntje inleverde om mijn gelijk te halen. I had mij namelijk 2 muntjes gegeven die ik bij een meningsverschil in mocht leveren om mijn zin te krijgen. En zo kwam het dat hij niet meer alleen met haar mocht zijn. Maar als je lief en zijn ex in Groningen wonen, terwijl jijzelf in Utrecht zit, zit je niet echt relaxed.

Ondertussen hadden we het ook wel heel fijn, zo fijn zelfs dat we besloten om aan kinderen te beginnen. Ik was meteen zwanger, maar verloor met 7 1/2 week het vruchtje. Heel heftig allemaal, maar we gingen snel voor een nieuwe. Het was weer meteen raak en het zette ons leven op zijn kop. We studeerden allebei nog en daar moest snel verandering in komen. Bovendien woonden we allebei nog op kamers en met een baby erbij is dat ook niet handig. Dus I zocht snel een baan en ik zocht een huurhuisje in Utrecht, waar we met zijn drieën in zouden passen. Er werd wat af geklust en we verhuisden na een relatie van 9 maanden samen naar ons lieve kleine huisje in Zuilen. Daar zou alles beter worden, daar waren geen exen en daar konden we met een schone lei beginnen.

Niets was minder waar. Ik was door alle idiote dingen in het begin nogal achterdochtig en wantrouwig geworden. Eigenlijk vertrouwde ik I voor geen meter meer. Ik voelde dat er nog wat zat met zijn ex en ik vond dat hij er raar over deed. Dus toen hij eens op zijn werk was, heb ik stiekem zijn msn history gelezen. Daarin las ik dat hij tegen de afspraak in toch met zijn ex had afgesproken. En dat hij vond dat hij het best kon maken om niet aan mij te vertellen en dat hij het gerust nog eens wilde doen als dat nodig was. Daar zat ik dan 5 maanden zwanger van ons eerste kind en hij kon haar nog steeds niet loslaten. Ik voelde me zo in de steek gelaten en bedrogen. Natuurlijk was zijn verweer dat ik zijn privacy had aangetast en dat ik daar geen reden toe had. Nou ik vond anders redenen genoeg in de history. Het is niet netjes om iemand te controleren, maar ik ben blij dat ik wel achter het stiekeme gedoe ben gekomen.

Vermoedelijk was het op dat moment de beste zet geweest om bij hem weg te gaan. Maar ik was bang voor een toekomst waarin de vader van mijn baby geen grote rol speelde. Hoe zou ik het ooit goed alleen kunnen doen? Ik had geen baan en studeerde nog. Waar zou ik moeten wonen en waar zou ik het geld vandaan halen? Aan de andere kant was mijn vertrouwen zo beschaamd dat ik me ook niet goed voor kon stellen om bij hem te blijven. Zo kan je toch niet met iemand verder? Hoe kon ik hem ooit weer vertrouwen? Weggaan of blijven?

(wordt vervolgd)