Ik wil contact

Ik blijf maar met die C in mijn hoofd zitten. Nog steeds kan ik aan weinig anders denken. Ik heb zin om hem weer te zien en om hem te leren kennen. Kijken of het echt zo'n leuke man is als ik heb bedacht. Omdat mijn man graag alles wil weten wat er in mijn hoofd omgaat en wat ik doe, heb ik dit ook aan hem verteld. Hij werd en boos en verdrietig van en opperde dat ik maar moest uitzoeken wat dat nou is met die C. Hij vindt dat ik maar een berichtje moet sturen en dan kijken wat er gebeurt.

Super gaaf dat hij dat ok vindt! We hebben samen besloten om een heel neutraal berichtje te sturen over hoe fijn het was met C te dansen. Versiertechnisch natuurlijk een idioot idee, maar het geeft me rust omdat ik het niet voorbij heb laten gaan. -Nou ja twee weken wachten het sturen van een berichtje is wel rijkelijk laat. Misschien weet hij niet eens meer wie ik ben.- Dan kan ik nu rustig afwachten of C wel of geen antwoord geeft.

Ik ben wel bang dat door deze actie het einde van ons huwelijk in zicht is, maar ik ben ook bang dat als we samen blijven ik lang last zal hebben van het niet volgen van mijn gevoel. Dus ik denk wel dat het een goed idee was om eindelijk contact te (durven) zoeken. Nu maar hopen dat hij iets terug stuurt, want ik wil contact, laten we eerlijk zijn (Frank Boeijen Groep).

Seksbom

Het ligt niet alleen aan mijn kerel dat ik me niet meer sexy voel. Na het krijgen van de derde (nu anderhalf jaar oud) is toch wel duidelijk dat strakke buik en borsten nu echt tot het verleden behoren. Bovendien heb ik nog steeds behoorlijk last van bekkeninstabiliteit. Bijna elke ochtend word ik wakker met pijn in mijn rug en mijn kont. Soms zak ik door mijn linkerbilspier heen, waardoor ik bijna omval. Daar komt bij dat ik nog regelmatig last heb van het het litteken van de keizersnee. En ik ben ook al een paar jaar geen twintiger meer. Als ik in de spiegel kijk zie ik meer dingen waar ik niet tevreden over ben dan dingen waar ik trots op ben. En wat lijk ik soms verschrikkelijk veel op mijn moeder :(. Mijn zussen en vriendinnen vinden dat ik niet mag klagen. Ik ben immers hartstikke slank (1.79 m en 65 kg) en mooi.

Vanaf vandaag ga ik extra mijn best doen om er mooi uit te zien. Er zal geen dag meer voorbijgaan, waarop ik zonder make-up over straat ga. Ik wil er constant als een chica bij lopen. Mooie (lees enorm strakke en sexy) jurkjes, fabulous underwear, mooie schoenen aan, nageltjes gelakt, lekker luchtje op en haren netjes de goede kant op geföhnd. Ik koop meteen drie nieuwe mascara's, die allemaal beloven dat ze mijn wimpers 3 keer voller, langer en gekrulder maken. Ik ben benieuwd of er iets van waar is. Straks eerst maar eens oefenen met het aanbrengen van eyeliner (zucht), want daar ben ik nooit echt goed in geweest.

Als ik er weer als een sexy stoeipoes bij loop, komt het met de voorspelbaarheid en saaie boel in de relatie misschien ooit wel weer goed. Het zal mijn vent vast niet ontgaan als ik me ineens weer op ga tutten. Hoewel, ik heb regelmatig het idee dat hij totaal niet ziet wat ik aan heb en of ik er mijn best voor heb gedaan. Dat maakt eigenlijk ook niets uit; ik doe het vooral om mezelf beter te voelen.

Dus let op: als je morgen een seksbom voorbij ziet lopen; dat ben ik!

Door relatiecrisis opnieuw verliefd?

Nu ik mijn man heb ingelicht, vind ik dat ik ook mijn zussen en vriendinnen deelgenoot van mijn gedachtes mag maken. Het is heel grappig om te merken dat er heel verschillend op onze problemen gereageerd wordt. Mijn oudste zus velt gelukkig absoluut geen oordeel, terwijl ik dat van haar juist wel verwachtte. Mijn jongste zus vindt dat we vooral snel professionele hulp moeten zoeken en de middelste zus herkent veel van de problemen.


Ondertussen gaat er thuis geen nacht voorbij waarin er door een van ons hartverscheurend gehuild wordt. We praten en ruziën wat af. Allerlei dingen komen aan de orde. Opvallend is dat hij steeds met oplossingen wil komen, terwijl ik er vooral veel over moet praten. Steeds weer komt hij met een lijstje met opties waar volgens hem uit te kiezen valt. Maar daardoor voel ik me nog meer tegen de muur gedrukt, waardoor ik nog meer blokkeer. Bovendien missen er mijns inziens steeds andere mogelijkheden. 


In mijn hoofd ben ik steeds bezig met de keuze tussen doorgaan of stoppen. Soms lijkt het allemaal veel eenvoudiger om uit elkaar te gaan. Ik heb regelmatig het idee dat het veel lastiger is om kinderen met zijn tweeën op te voeden dan alleen. Het is een aantal keer voorgekomen dat mijn man kwam helpen met het naar bed brengen, maar dat het dan op een enorm drama uitliep. Daar heb ik voor mijn gevoel dus helemaal niets aan en dan doe ik het liever helemaal alleen. 


Als je zo verliefd bent dat je bijna de hele dag nergens anders aan kan denken lijkt het ook een beetje hopeloos om te proberen je huidige relatie te redden. Je bent er immers met je hart niet echt bij. Eigenlijk heb ik niet zo'n zin om na 7 jaar samen een hulpverleningstraject in te gaan. Wat moet dat worden als we weer een paar jaar verder zijn? Ik snap ook wel dat je aan een relatie moet werken, maar het moet wel leuk blijven, we zijn pas 32 en om zo nog jaren verder te moeten, lijkt me echt niet tof. Toch wil ik alle vreugde, pijn en moeite van de afgelopen jaren niet zomaar weggooien. Dus we zoeken samen naar relatietherapeuten en (relatie)coachen.


Als een echte bakvis zoek ik (natuurlijk in mijn eentje) op internet alles wat ik over C kan vinden. Hij wordt steeds interessanter, mooier en groter in mijn hoofd. Wat stom eigenlijk om iemand zomaar zonder enige goede reden allerlei fantastische eigenschappen toe te kennen. Ik vind trouwens niets over een relatie of gezin. Pfffff, ik wou maar dat ik vond dat hij gelukkig getrouwd is. Dan is het voor mij een stuk gemakkelijker af te sluiten. Een paar weken liefdesverdriet en dan gauw weer opstaan en  door gaan. 


Mijn man zoekt ondertussen uren achter de computer naar interessante dingen over  relatiecrisis. Hij stuurt me een link waarin wetenschappelijke onderzoeken naar verliefdheid worden besproken. Het schijnt dat je je meer verbonden voelt met iemand als je samen moeilijke dingen onderneemt of meemaakt. Je wordt eerder verliefd op iemand die je in een spannende of gevaarlijke situatie ontmoet. Dit soort onderzoeken wekken bij mij het gevoel op dat ik tot nog toe bij mijn man ben om de dingen die we eerder meemaakten. En dat de liefde die ik voel niet met hem, maar met omstandigheden te maken heeft. Dan vraag ik me af waarom ik nog zou blijven; met andere mannen kan je immers ook moeilijke dingen meemaken en overwinnen. Aan de ander kant zou deze relatiecrisis er ook voor kunnen zorgen dat we ons weer dieper verbonden gaan voelen. Het is gezien de resultaten van de onderzoeken niet ondenkbaar dat  ik door de hele toestand weer verliefd op mijn eigen partner wordt.

Het topje van de ijsberg

Poeh hé, dat was even lastig, want hoe vertel je je partner dat je verliefd op iemand anders bent? En hoe vertel je dat je je gezin als een blok aan je been ervaart? Hoe goed je je best ook doet, de klap komt natuurlijk keihard aan. Dus eerst sudder je alle gedachten een paar dagen in je hersenpan. En als je denkt dat ze gaar zijn, giet je ze af en dien je ze op. Alleen wat is het beste voorgerecht, het hoofdgerecht en wat kan je als dessert gebruiken?


Ik ben begonnen met het feit dat ik me niet vrij voel om te doen en te laten wat ik wil. Dat ik de verantwoordelijkheid als last ervaar. Dat ik wenste vrijgezel te zijn en geen rekening met andere mensen hoef te houden. -Ja, je moet altijd rekening met andere mensen houden, maar er zijn wel verschillende gradaties.-  Vanaf dat punt kwam de onvermijdelijke vraag van mijn man of ik nog verliefd op hem was. Mijn antwoord daarop was ontkennend. Ik biechtte op dat het grote gevoel al een tijd weg was. Zoals de Dijk het zo mooi verwoordt:


het gevoel is weg 
het gevoel is weg
het grote grote gevoel is weg
het is jouw schuld niet en net zomin de mijne
het is de manier waarop de dingen gaan
het is wat de tijd kan doen met twee mensen
het was goed - maar nu mankeert er toch wat aan (hier de volledige songtekst).


Daarna gingen we over op de verliefdheid op iemand anders. Een keer eerder heb ik dat gehad, daarvan was hij al op de hoogte. Gelukkig ging dat snel over toen ik de man in kwestie een paar keer gesproken had. Hij bleek totaal mijn type niet te zijn. Met deze verliefdheid ligt dat een tikkeltje anders, want de man in kwestie heb ik niet lang genoeg gesproken om erachter te komen dat hij alleen maar aantrekkelijk is en echt niet leuk. En zoals het er nu uitziet, zal ik hem ook niet meer te spreken krijgen. Ondanks het feit dat mijn man helemaal niet blij was met de verliefdheid, was hij blij met de eerlijkheid en nam hij het vrij sportief op. Wel wilde hij nog even weten of er ook iets gebeurd was. En daar werd ik nijdig van. Ik heb in een eerdere relatie ooit eens op moeten biechten dat ik iets met iemand anders had uitgespookt en dat was zo naar, dat wil ik nooit weer op mijn geweten hebben.    


Het nagerecht werd de verdieping over de onvrede met onze relatie; dat ik het idee had dat ik er alleen voorsta met het huishouden en de kindjes, dat ik niet bevestigd word in mijn vrouw zijn en dat ik me zelden sexy en interessant voel. Hij antwoordde dat hij mij nog steeds geweldig vindt, dat hij bij mij wil zijn, dat hij nog steeds verliefd is en dat hij aan onze relatie werken wil. Dat is in ieder geval goed om te horen, maar het maakt ook dat ik me extra schuldig voel, omdat ik slechts het topje van de ijsberg heb laten zien.  

Uit de kast

Wat een onrust en wat een chaos in mijn hoofd. Ik kan er geen wijs uit worden. Helemaal van het padje af, bedenk ik dat ik maar gauw van mijn man af moet. Direct daarna vind ik dat een onzinnig idee. We zijn inmiddels zeven jaar bij elkaar en we hebben het heus niet slecht. Het lijkt niet iets dat je zomaar weg kunt gooien. Bovendien wil ik onze drie lieve kinderen niet met een gebroken gezin opzadelen. Het lijkt me voor hen uitermate pijnlijk en zij zijn de laatsten die last van mijn relatieperikelen moeten hebben.

Bovendien werd ik ooit waanzinnig verliefd op manlief en 3 jaar geleden was ik nog zo dol op hem dat ik met hem trouwde. Weliswaar om ervoor te zorgen dat alles voor de kinderen goed geregeld zou zijn. Het was absoluut geen romantisch huwelijk en om de oneindige liefde. We hadden toen namelijk bedacht dat je eigenlijk niet kunt beloven dat je voor altijd van iemand zult houden en bij iemand wilt blijven. Je weet immers nooit wat er allemaal kan gebeuren.

Ik ben me er van bewust dat mijn relatiecrisis nagenoeg niets met deze verliefdheid of met deze aantrekkelijke derde te maken heeft. Het is slechts een katalysator. Ik ben al langer ontevreden over de ontbrekende aantrekkingskracht, de rolverdeling, zijn bijdrage aan het huishouden en verzorgen en opvoeden van de kinderen en mijn gebrek aan tijd en ruimte voor mijn eigen ontplooiing. Natuurlijk ben ik niet de onschuld zelve in deze relatie. Ik heb zelf niets gedaan om de dingen die me dwars zitten te veranderen en ik heb onze relatie zelf zo laten groeien. De verliefdheid voelt een beetje als een excuus om na te mogen denken over het verlaten van mijn man. Nu kan ik er immers niet meer omheen dat het niet helemaal goed zit met ons.

Allerlei gedachtes vliegen door mijn hoofd. Ik loop helemaal vast en kan geen kant meer op. Ik moet hier hoe dan ook iets mee. Ik kan gewoon niet anders. Graag wil ik met iemand over mijn problemen praten, maar ik vind dat ik eerst manlief op de hoogte moet brengen. Het voelt niet goed om eerst zussen en vriendinnen in te lichten, terwijl hij zich nog van geen kwaad bewust is. Vanavond nog kom ik de kast uit!

Een beetje verdriefd

Wat heb ik genoten van het dansen en wat voel ik me goed. Ik loop de hele dag te zingen en ochos te draaien. Ik dans met mijn drie fantastische kinderen de sterren van de hemel. De muziek staat keihard, dat mag want de buren zijn op vakantie. Ik zing mee met Katie Melua en alles gaat van een leien dakje. Ik weet heel zeker dat ik de rest van mijn leven wil blijven dansen, want dat is waar ik gelukkig van word. Hoe heb ik ooit zo lang zonder gekund?

Tijdens de workshop zijn foto's gemaakt, die ik voor het eerst te zien krijg. Wauw, wat zie ik er stralend uit als ik dans. Keer op keer bekijk ik ze. Als ik aan het dansen met C. denk, krijg ik vlinders in mijn buik. Direct heb ik zin om weer te dansen. Ik heb heimwee naar de tango, naar hem en naar wie ik was in een ver verleden. 

Ik begin er langzaam van te balen dat ik geen vrijgezel meer ben, maar moeder van drie kinderen en echtgenote van een lieve man. Tot mijn grote schrik moet ik bekennen dat ik mijn gezin als een blok aan mijn been ervaar. En dat is voor iemand die bewust thuis-blijf-moeder is behoorlijk heftig. Ik wou dat ik kon doen en laten wat ik maar wilde, ik wou dat ik niet zo vroeg naar huis was gegaan en ik wou dat ik door was blijven dansen tot mijn bekkeninstabiliteit me vloerde.

En dan voel ik me ineens zo moe en word ik zo ontzettend chagrijnig. Alles gaat mis, de kinderen lijken ineens ontzettend vervelend, ik zie alleen maar dingen in mijn leven die niet goed zijn en waar ik teleurgesteld in ben. Ik ben ontevreden met mijn relatie en mijn leven en een gevoel van uiterste verveling maakt zich van me meester. En dat terwijl ik nog niet zo lang geleden dacht dat we het heus zo slecht niet hadden met alle Dulfjes. 

Ik begrijp mezelf niet meer en ik weet even niet meer hoe het nu verder moet. Ik voel me blij en verdrietig te gelijk, ik moet lachen en huilen, heb het koud en warm, en mijn hart klopt in mijn keel; ik ben een beetje verdriefd.

De ontmoeting

Maanden zonder dansen en zonder passie kropen voorbij. Ik vergat mijn leven te leven;  de behoefte om even geen mama, geen huisvrouw en geen echtgenote te zijn borrelde langzaam omhoog. Ik kreeg behoefte aan iets voor mij, voor mij alleen.

De vraag naar volgers voor een workshop kwam als geroepen. Snel reageerde ik op de oproep en gelukkig was er nog plaats. Het aftellen begon. 

Op de bewuste avond kwam ik enigszins gespannen de dansstudio in. Het was al behoorlijk druk en ik zag een hoop onbekende gezichten. Ik keek wat om mij heen en ineens was hij daar. Een flits van herkenning, een harteklop die overslaat, een kort vurig verlangen naar meer, maar even zo snel weer vergeten.

De workshop begon en ik had eigenlijk geen idee meer hoe hij eruit zag. De eerste danspartner, met een biertje te veel op, miste de muzikaliteit en fijngevoeligheid om goed te kunnen dansen. De tweede danspartner had zo'n dikke buik dat hij tijdens het dansen tegen me aan botste. Ik was ontzettend blij dat we nog een laatste wissel kregen. Toen ik me naar rechts draaide keek ik, aangenaam verrast, in de ogen van C.

Omdat ik een heel eigenwijze volger ben, waarschuwde ik hem. Hij wist mij echter goed op mijn gemak te stellen en de control freak in mij verdween naar de achtergrond. Al bij het staan merkte ik dat hij geen leek op het gebied van dansen was. Wat is het heerlijk om met een man te dansen die bijna een kop boven je uitsteekt als je je mooiste dansschoentjes aan hebt. En wat is het fantastisch om te voelen dat een man niet twijfelt, maar gewoon gaat en doet. Wat is het goed om geleid te worden en zelf even niet te hoeven denken. 

Woorden hebben we haast niet gewisseld, maar aan de taal die onze lichamen spraken, denk ik nog bijna dagelijks. 

Na twee nummers werd de close embrace geoefend. Ik voelde me als Cinderella met haar prins. Mijn borst tegen de zijne en zijn benen naast de mijne. Mijn hart maakte een sprongetje en mijn buik kriebelde. O, kon het maar eeuwig zo zijn. 

Jammer genoeg vloog de tijd voorbij. De klok sloeg twaalf en alsof er niets gebeurd was scheidden onze wegen zich. Hij dronk met zijn vrienden een lekker biertje en ik voegde me, met enige tegenzin bij de vrouwen. De betovering was nog niet verbroken en ik besloot mijn tangoschoenen nog niet uit te doen en om C. te vragen nog een rondje met mij te dansen. Hij weigerde dat niet en wederom danste ik stralend met mijn prins de tango. 

We praatten kort na en toen hij nog wat ging drinken, kondigde ik aan naar huis te gaan. (Mijn lieve echtgenoot zat immers op me te wachten.) Enigszins verbaasd liet hij me gaan. Ik trok de deur achter me dicht en hoopte dat hij me achterna zou komen. Dat gebeurde niet en ik stapte op mijn fiets en reed met roze blosjes zingend naar huis. Wat een avond, wat een ontmoeting!