Terwijl ik nog steeds met smart wacht op een antwoord van C, zal ik wat meer vertellen over mijn huidige leventje. Ik ben een jonge moeder van 32 jaar. Mijn drie kinderen zijn 5 (zoon), 3 (dochter) en 1 1/2 (zoon) jaar oud. Toen ik zwanger was van mijn oudste, was ik nog volop aan het studeren. Mijn scriptie heb ik geschreven toen hij er al was. Ik ben het eerste jaar van zijn leven thuis gebleven, omdat ik niets van hem wilde missen. Ik moest er niet aan denken om mijn lieve kleine mannetje, waar ik zo naar uit had gezien, na drie maanden al te dumpen bij een onbekende.
Mijn man werkte toen fulltime. Hij ging 's ochtendsvroeg na het ontbijt weg en hij kwam meestal pas thuis als de baby al in bed lag. Soms viel me dat erg zwaar, vooral in het begin met de huiluurtjes, maar verder beviel het moederen me prima. Na een half jaar voelde ik van buiten enige (lees: enorme) druk om toch iets met mijn universitaire opleiding te doen. Daarom ben ik toen werk gaan zoeken.
Ik vond uiteindelijk een baan als docente Taalbeheersing aan een particuliere HBO. Mijn oudste kind was toen 15 maanden oud. Ik vond het verschrikkelijk om hem bij het kinderdagverblijf achter te laten, maar ik vond het ook wel leuk om iets anders te doen dan alleen het moederen. Het lesgeven beviel me wel, maar niet zo goed dat ik het na een jaar wilde blijven doen. De oudste bleef naar het kinderdagverblijf gaan, zodat ik het huishouden goed bij kon houden en af en toe tijd voor mezelf had. Ik zocht naar ander werk, maar omdat ik mijn kind niet meer dan 2 dagen in de week bij het kinderdagverblijf wilde onderbrengen en mijn man full-time werkte, schoot dat niet echt op.
Ondertussen liep carrière van mijn man als een speer. Het was daarom eigenlijk heel handig dat ik thuis was om voor ons kind te zorgen. Toen onze oudste nog geen twee was, besloten we dat we nog wel een kindje wilden. Binnen drie maanden was ik zwanger en dolgelukkig. Het leek niet zinnig om zwanger een nieuwe baan te zoeken. Bovendien zijn er op universitair niveau weinig part-time banen te vinden. Ik besloot mijn tijd niet aan het zoeken te Zo groeide het dat mijn man een schitterende carrière had en ik van doctorandus Nederlandse Taal en Cultuur in een thuis-blijf-moeder en huisvrouw veranderde.
woensdag 17 augustus 2011
dinsdag 16 augustus 2011
Liefde maakt blind?
Ondanks dat ik moeite had I te vertrouwen, ben ik toch bij hem gebleven. Ik was verliefd op hem, ik hield van hem en ik was zo jaloers; dat moest wel echte liefde zijn. Inmiddels ben ik erachter dat jaloezie niets met liefde te maken hoeft te hebben. Ik ben immers vaak zat jaloers op vrouwen die mooiere schoentjes hebben dan ik, of op mensen die ontzettend zeker over het leven zijn en op mensen die alles mee lijkt te zitten.
In ieder geval gingen we verder waar we gebleven waren. Na een aantal maanden werd onze oudste zoon geboren. Wat waren we een compleet en gelukkig gezinnetje! Wel jammer dat papa I het zo druk had met werken en de vrijwillige brandweer en zo regelmatig laat thuis kwam. Ik trok het waanzinnig slecht als ik niet ingelicht werd over later thuis komen. Ik lag ongerust in bed te wachten tot ik de sleutel in het slot hoorde. Dan deed ik eerst heel boos om I vervolgens dood te knuffelen.
Het gedoe over de ex bleef sluimerend aanwezig. Het werd er niet minder van dat zijn ex bij ons op kraambezoek kwam. Ik voelde me een buitenstaander en een vreemdeling in mijn eigen huis. Zoals zij daar met zijn tweetjes zaten te kletsen. Misselijk werd ik ervan. We gingen voor het eerst met ons kindje in de wandelwagen naar buiten. In plaats van dat I en ik samen achter de wagen liepen, liep hij gezellig met haar te keuvelen en liet hij haar de wagen duwen. Ik had nog niet eens zelf met mijn kind gewandeld! En dan liepen ze ook nog geanimeerd te fluisteren. Ik vroeg me af waar ze het over hadden.
We liepen met de ex naar de bushalte en lieten haar daar achter. Bij thuiskomst was ik natuurlijk niet te genieten en ik voelde I aan de tand. Maar hij liet niets los dan dat ze het over koetjes en kalfjes hadden gehad. Ik geloofde er geen zak van en ik begon hem weer te controleren. Niet dat ik dacht dat het zin had, want hij was heus wel wijzer geworden en hij wiste vermoedelijk systematisch alles dat kon bewijzen dat hij contact met haar had gehad. Maar heel, heel misschien liet hij de teugels een keer uit zijn handen slippen.
Ik vond niets meer dat erop wees dat hij zijn ex nog zag, sprak, smste of mailde. Het nare gevoel erover, verdween heel langzaam achter de horizon. Het ging steeds beter met ons en heel soms vertrouwde ik hem zelfs weer; al was het maar voor even. Zou ik het allemaal niet zien en zou het waar zijn dat liefde blind maakt, of zou hij echt zijn leven gebeterd hebben?
In ieder geval gingen we verder waar we gebleven waren. Na een aantal maanden werd onze oudste zoon geboren. Wat waren we een compleet en gelukkig gezinnetje! Wel jammer dat papa I het zo druk had met werken en de vrijwillige brandweer en zo regelmatig laat thuis kwam. Ik trok het waanzinnig slecht als ik niet ingelicht werd over later thuis komen. Ik lag ongerust in bed te wachten tot ik de sleutel in het slot hoorde. Dan deed ik eerst heel boos om I vervolgens dood te knuffelen.
Het gedoe over de ex bleef sluimerend aanwezig. Het werd er niet minder van dat zijn ex bij ons op kraambezoek kwam. Ik voelde me een buitenstaander en een vreemdeling in mijn eigen huis. Zoals zij daar met zijn tweetjes zaten te kletsen. Misselijk werd ik ervan. We gingen voor het eerst met ons kindje in de wandelwagen naar buiten. In plaats van dat I en ik samen achter de wagen liepen, liep hij gezellig met haar te keuvelen en liet hij haar de wagen duwen. Ik had nog niet eens zelf met mijn kind gewandeld! En dan liepen ze ook nog geanimeerd te fluisteren. Ik vroeg me af waar ze het over hadden.
We liepen met de ex naar de bushalte en lieten haar daar achter. Bij thuiskomst was ik natuurlijk niet te genieten en ik voelde I aan de tand. Maar hij liet niets los dan dat ze het over koetjes en kalfjes hadden gehad. Ik geloofde er geen zak van en ik begon hem weer te controleren. Niet dat ik dacht dat het zin had, want hij was heus wel wijzer geworden en hij wiste vermoedelijk systematisch alles dat kon bewijzen dat hij contact met haar had gehad. Maar heel, heel misschien liet hij de teugels een keer uit zijn handen slippen.
Ik vond niets meer dat erop wees dat hij zijn ex nog zag, sprak, smste of mailde. Het nare gevoel erover, verdween heel langzaam achter de horizon. Het ging steeds beter met ons en heel soms vertrouwde ik hem zelfs weer; al was het maar voor even. Zou ik het allemaal niet zien en zou het waar zijn dat liefde blind maakt, of zou hij echt zijn leven gebeterd hebben?
zaterdag 13 augustus 2011
Weggaan of blijven?
Het begin van onze relatie verliep niet helemaal vlekkeloos. I wilde zijn ex graag vriendschappelijk blijven zien, maar gezien de toestanden, vond ik dat geen goed idee. Ik ben van mening dat je geen gewone vrienden met je ex kunt zijn, omdat die relatie nu eenmaal een andere was. Ik heb zelf nog nooit vrienden kunnen worden met een ex. Iedere keer als ik een afspraak met een ex had, eindigde ik bij hem in bed. Om er vervolgens de volgende dag gedesillusioneerd weer uit te stappen. Altijd weer verloor ik mijn hart aan de ex, waarvan ik zeker wist dat hij het niet was. Zodoende leek het me verstandig om ver uit de buurt van onze exen te blijven.
I dacht daar dus heel anders over. Ik heb het zeer sterke vermoeden dat hij eigenlijk nog lang niet over haar heen was, maar dat wilde hij niet toegeven. Hij vond dat ik niet moest zeuren; hij had toch voor mij gekozen? Ik werd letterlijk ziek van de hele situatie. Ik vertrouwde hem niet met haar in de buurt. Ik begrijp als geen ander hoe heftig het met exen in elkaar kan zitten. Je hebt nu eenmaal allerlei liefde en leed gedeeld en het is ook niet gek dat je niet zomaar van die ander loskomt. Ik denk nu dat ik een stap terug had moeten doen om hem rustig afscheid van haar te laten nemen. Maar dat kon ik niet. We hebben enorme ruzies gehad, totdat ik een muntje inleverde om mijn gelijk te halen. I had mij namelijk 2 muntjes gegeven die ik bij een meningsverschil in mocht leveren om mijn zin te krijgen. En zo kwam het dat hij niet meer alleen met haar mocht zijn. Maar als je lief en zijn ex in Groningen wonen, terwijl jijzelf in Utrecht zit, zit je niet echt relaxed.
Ondertussen hadden we het ook wel heel fijn, zo fijn zelfs dat we besloten om aan kinderen te beginnen. Ik was meteen zwanger, maar verloor met 7 1/2 week het vruchtje. Heel heftig allemaal, maar we gingen snel voor een nieuwe. Het was weer meteen raak en het zette ons leven op zijn kop. We studeerden allebei nog en daar moest snel verandering in komen. Bovendien woonden we allebei nog op kamers en met een baby erbij is dat ook niet handig. Dus I zocht snel een baan en ik zocht een huurhuisje in Utrecht, waar we met zijn drieën in zouden passen. Er werd wat af geklust en we verhuisden na een relatie van 9 maanden samen naar ons lieve kleine huisje in Zuilen. Daar zou alles beter worden, daar waren geen exen en daar konden we met een schone lei beginnen.
Niets was minder waar. Ik was door alle idiote dingen in het begin nogal achterdochtig en wantrouwig geworden. Eigenlijk vertrouwde ik I voor geen meter meer. Ik voelde dat er nog wat zat met zijn ex en ik vond dat hij er raar over deed. Dus toen hij eens op zijn werk was, heb ik stiekem zijn msn history gelezen. Daarin las ik dat hij tegen de afspraak in toch met zijn ex had afgesproken. En dat hij vond dat hij het best kon maken om niet aan mij te vertellen en dat hij het gerust nog eens wilde doen als dat nodig was. Daar zat ik dan 5 maanden zwanger van ons eerste kind en hij kon haar nog steeds niet loslaten. Ik voelde me zo in de steek gelaten en bedrogen. Natuurlijk was zijn verweer dat ik zijn privacy had aangetast en dat ik daar geen reden toe had. Nou ik vond anders redenen genoeg in de history. Het is niet netjes om iemand te controleren, maar ik ben blij dat ik wel achter het stiekeme gedoe ben gekomen.
Vermoedelijk was het op dat moment de beste zet geweest om bij hem weg te gaan. Maar ik was bang voor een toekomst waarin de vader van mijn baby geen grote rol speelde. Hoe zou ik het ooit goed alleen kunnen doen? Ik had geen baan en studeerde nog. Waar zou ik moeten wonen en waar zou ik het geld vandaan halen? Aan de andere kant was mijn vertrouwen zo beschaamd dat ik me ook niet goed voor kon stellen om bij hem te blijven. Zo kan je toch niet met iemand verder? Hoe kon ik hem ooit weer vertrouwen? Weggaan of blijven?
(wordt vervolgd)
I dacht daar dus heel anders over. Ik heb het zeer sterke vermoeden dat hij eigenlijk nog lang niet over haar heen was, maar dat wilde hij niet toegeven. Hij vond dat ik niet moest zeuren; hij had toch voor mij gekozen? Ik werd letterlijk ziek van de hele situatie. Ik vertrouwde hem niet met haar in de buurt. Ik begrijp als geen ander hoe heftig het met exen in elkaar kan zitten. Je hebt nu eenmaal allerlei liefde en leed gedeeld en het is ook niet gek dat je niet zomaar van die ander loskomt. Ik denk nu dat ik een stap terug had moeten doen om hem rustig afscheid van haar te laten nemen. Maar dat kon ik niet. We hebben enorme ruzies gehad, totdat ik een muntje inleverde om mijn gelijk te halen. I had mij namelijk 2 muntjes gegeven die ik bij een meningsverschil in mocht leveren om mijn zin te krijgen. En zo kwam het dat hij niet meer alleen met haar mocht zijn. Maar als je lief en zijn ex in Groningen wonen, terwijl jijzelf in Utrecht zit, zit je niet echt relaxed.
Ondertussen hadden we het ook wel heel fijn, zo fijn zelfs dat we besloten om aan kinderen te beginnen. Ik was meteen zwanger, maar verloor met 7 1/2 week het vruchtje. Heel heftig allemaal, maar we gingen snel voor een nieuwe. Het was weer meteen raak en het zette ons leven op zijn kop. We studeerden allebei nog en daar moest snel verandering in komen. Bovendien woonden we allebei nog op kamers en met een baby erbij is dat ook niet handig. Dus I zocht snel een baan en ik zocht een huurhuisje in Utrecht, waar we met zijn drieën in zouden passen. Er werd wat af geklust en we verhuisden na een relatie van 9 maanden samen naar ons lieve kleine huisje in Zuilen. Daar zou alles beter worden, daar waren geen exen en daar konden we met een schone lei beginnen.
Niets was minder waar. Ik was door alle idiote dingen in het begin nogal achterdochtig en wantrouwig geworden. Eigenlijk vertrouwde ik I voor geen meter meer. Ik voelde dat er nog wat zat met zijn ex en ik vond dat hij er raar over deed. Dus toen hij eens op zijn werk was, heb ik stiekem zijn msn history gelezen. Daarin las ik dat hij tegen de afspraak in toch met zijn ex had afgesproken. En dat hij vond dat hij het best kon maken om niet aan mij te vertellen en dat hij het gerust nog eens wilde doen als dat nodig was. Daar zat ik dan 5 maanden zwanger van ons eerste kind en hij kon haar nog steeds niet loslaten. Ik voelde me zo in de steek gelaten en bedrogen. Natuurlijk was zijn verweer dat ik zijn privacy had aangetast en dat ik daar geen reden toe had. Nou ik vond anders redenen genoeg in de history. Het is niet netjes om iemand te controleren, maar ik ben blij dat ik wel achter het stiekeme gedoe ben gekomen.
Vermoedelijk was het op dat moment de beste zet geweest om bij hem weg te gaan. Maar ik was bang voor een toekomst waarin de vader van mijn baby geen grote rol speelde. Hoe zou ik het ooit goed alleen kunnen doen? Ik had geen baan en studeerde nog. Waar zou ik moeten wonen en waar zou ik het geld vandaan halen? Aan de andere kant was mijn vertrouwen zo beschaamd dat ik me ook niet goed voor kon stellen om bij hem te blijven. Zo kan je toch niet met iemand verder? Hoe kon ik hem ooit weer vertrouwen? Weggaan of blijven?
(wordt vervolgd)
vrijdag 12 augustus 2011
Van niets naar iets
Twee dagen na die eerste afspraak belde hij dat hij vanuit Groningen onderweg was naar Rotterdam en bij mij wilde overnachten. Hij vond het blijkbaar ook een geslaagde date. Hij was wel nog steeds van mening dat hij voorlopig niets serieus wilde. Hij had allerlei ideeën over hoe hij een toekomst met een partner en kinderen zag. Hij was vastbesloten om nooit bij zijn kinderen te wonen, omdat hijzelf liever zonder zijn vader opgegroeid was. Hij was bang om dezelfde fouten te maken en wilde dat voorkomen. Interessant om met iemand te praten die zo anders was dan ik en zo rationeel met allerlei vraagstukken bezig was, terwijl ik vooral mijn gevoel volgde. Ik hoopte stiekem dat het wel zou veranderen als hij mij beter leerde kennen.
Een paar ontmoetingen later, dacht ik dat het toch wel iets meer was dan geen relatie. Hij nodigde mij uit om naar Groningen te komen om mij te showen aan zijn vrienden. Maar aan de telefoon maakte hij duidelijk dat we niet 'zoiets' samen hadden, dat het anders was. Hij bleef bij zijn idee dat hij niet iets monogaams wilde, maar gaf aan dat hij het wel ontzettend gaaf met mij vond en dat hij zich niet voor kon stellen dat hij nog iets met iemand anders zou willen (doen). Ik vertrouwde hem en was alleen maar blij dat we wel een soort van samen waren. We spraken af dat we elkaar op de hoogte zouden brengen van eventuele andere partners.
De volgende keer dat we elkaar zagen biechtte hij op dat hij seks met zijn ex had gehad. Ik voelde me er zo naar over dat ik die nacht niet kon slapen. Ik schreef hem een brief terwijl hij in mijn bed lag te slapen. Ik liet weten dat ik het heel naar vond, maar beter dan niets. Dat ik wel begreep dat wat hij met haar had los stond van wat wij hadden, maar dat ik het wel heel moeilijk vond. Dat ik eigenlijk vond dat we elkaar niet meer moesten zien tot het met zijn ex echt helemaal over was.
Maar ik vond hem natuurlijk veel te leuk om af te wijzen toen hij weer belde. Toen er echter weer een verhaal over zijn ex kwam, was ik zo sip dat ik mijn ex belde. Die was maar wat blij iets van me te horen en van het een kwam het ander. Dus I en ik zaten ineens in een soort van polygame relatie met onze exen erbij. Dat was niet heel handig, want we hadden (denk ik) toch allebei het idee dat we niet aan die ander konden tippen. Het ging een paar weken zo door, we waren allebei (eigenlijk alle vier) erg in de war en verdrietig. Op een dag besloot I dat hij het zo niet langer wilde en hij stuurde mij een sms dat hij wilde dat "ik van hem alleen was". Zo gezegd zo gedaan; onze monogame relatie was geboren, nu hadden we echt "iets".
Een paar ontmoetingen later, dacht ik dat het toch wel iets meer was dan geen relatie. Hij nodigde mij uit om naar Groningen te komen om mij te showen aan zijn vrienden. Maar aan de telefoon maakte hij duidelijk dat we niet 'zoiets' samen hadden, dat het anders was. Hij bleef bij zijn idee dat hij niet iets monogaams wilde, maar gaf aan dat hij het wel ontzettend gaaf met mij vond en dat hij zich niet voor kon stellen dat hij nog iets met iemand anders zou willen (doen). Ik vertrouwde hem en was alleen maar blij dat we wel een soort van samen waren. We spraken af dat we elkaar op de hoogte zouden brengen van eventuele andere partners.
De volgende keer dat we elkaar zagen biechtte hij op dat hij seks met zijn ex had gehad. Ik voelde me er zo naar over dat ik die nacht niet kon slapen. Ik schreef hem een brief terwijl hij in mijn bed lag te slapen. Ik liet weten dat ik het heel naar vond, maar beter dan niets. Dat ik wel begreep dat wat hij met haar had los stond van wat wij hadden, maar dat ik het wel heel moeilijk vond. Dat ik eigenlijk vond dat we elkaar niet meer moesten zien tot het met zijn ex echt helemaal over was.
Maar ik vond hem natuurlijk veel te leuk om af te wijzen toen hij weer belde. Toen er echter weer een verhaal over zijn ex kwam, was ik zo sip dat ik mijn ex belde. Die was maar wat blij iets van me te horen en van het een kwam het ander. Dus I en ik zaten ineens in een soort van polygame relatie met onze exen erbij. Dat was niet heel handig, want we hadden (denk ik) toch allebei het idee dat we niet aan die ander konden tippen. Het ging een paar weken zo door, we waren allebei (eigenlijk alle vier) erg in de war en verdrietig. Op een dag besloot I dat hij het zo niet langer wilde en hij stuurde mij een sms dat hij wilde dat "ik van hem alleen was". Zo gezegd zo gedaan; onze monogame relatie was geboren, nu hadden we echt "iets".
donderdag 11 augustus 2011
De eerste kus
We hebben wat af gemaild en gechat voor we elkaar uiteindelijk spraken. Allerlei onderwerpen kwamen aan bod. Hoe langer en meer we mailden, hoe meer de verwachtingen opliepen. We stuurden elkaar wat foto's om te zien of we erg veranderd waren. Ik weet natuurlijk niet precies hoe het van zijn kant is gegaan, maar ik raakte wel een beetje van hem in de ban. Het stoute, foute jongen gedrag was nog steeds zeer duidelijk aanwezig. Mijn verloving was inmiddels verbroken en hij woonde niet meer samen met zijn vriendin. Het samenwonen was niet goed bevallen, maar de liefde was nog niet helemaal over. Zij wist wel van onze geschiedenis en ons contact, maar ze wist niet dat we eigenlijk verliefd op elkaar aan het worden waren.
Na een paar weken mailde I mij dat hij de relatie met zijn vriendin had verbroken. Nu was de weg vrij tenminste dat dacht ik. Want de domper kwam toen hij aangaf echt niet aan een vaste relatie toe te zijn en al zeker geen monogame relatie. Hij was van plan om vanalles in te halen. Hij was er in ieder geval wel duidelijk over. Ik stelde mijn verwachtingen wat bij en we maakten plannen om elkaar in het echt te ontmoeten. Hij belde en we babbelden wat. Het was vreemd en toch ook vertrouwd om met hem te praten. We maakten een afspraak en het aftellen begon.
Anderhalf uur van te voren, begon ik mijn verschillende outfits te keuren. Aangezien ik een enorme tuttebel ben, heb ik me wel zes keer omgekleed. Ik was maar net klaar met het optutten toen de deurbel ging. Ik rende naar beneden, deed de deur open en.... "Je bent veel kleiner dan ik dacht", was mijn eerste zin. Ondertussen dacht ik: "Dit is hem". En daarmee bedoelde ik dat dit mijn prins op het witte paard was. Ik begreep ineens waarom alle andere mannen niet voldeden; zij waren niet stoer genoeg voor mij. Vermoedelijk had ik alle mannen met I vergeleken en te licht bevonden. Mijn gevoel had niets met zijn uiterlijk te maken. Hij voldeed qua uiterlijk totaal niet aan mijn ideale man. Ik houd van lange slanke mannen met donker krullend haar, die goedgekleed door het leven gaan. I was niet lang, niet slank en al helemaal niet goed gekleed. Dat laatste was het ergste niet, want tot nog toe was het me altijd gelukt om mannen netjes te kleden. Dus dat zou hier vast ook geen probleem worden. Niet dat ik hem wilde veranderen, ik wilde gewoon dat hij beter tot zijn recht zou komen. Want iedere man, hoe lelijk ook kan met de juiste kleren in een hunk veranderen. Het spreekwoord luidt niet voor niets; de kleren maken de man.
De eerste "date" (het was een vriendschappelijk bezoek) verliep voorspoedig, we praatten honderduit, alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. We hadden de grootste lol, besloten samen te koken in plaats van uit eten te gaan. Hij bleef bij mij in bed logeren en die nacht hebben we elkaar voor het eerst sinds een jaar of zeven weer gezoend. Het was een beetje een onwennige eerste kus, alsof we weer 16 jaar oud waren.
Na een paar weken mailde I mij dat hij de relatie met zijn vriendin had verbroken. Nu was de weg vrij tenminste dat dacht ik. Want de domper kwam toen hij aangaf echt niet aan een vaste relatie toe te zijn en al zeker geen monogame relatie. Hij was van plan om vanalles in te halen. Hij was er in ieder geval wel duidelijk over. Ik stelde mijn verwachtingen wat bij en we maakten plannen om elkaar in het echt te ontmoeten. Hij belde en we babbelden wat. Het was vreemd en toch ook vertrouwd om met hem te praten. We maakten een afspraak en het aftellen begon.
Anderhalf uur van te voren, begon ik mijn verschillende outfits te keuren. Aangezien ik een enorme tuttebel ben, heb ik me wel zes keer omgekleed. Ik was maar net klaar met het optutten toen de deurbel ging. Ik rende naar beneden, deed de deur open en.... "Je bent veel kleiner dan ik dacht", was mijn eerste zin. Ondertussen dacht ik: "Dit is hem". En daarmee bedoelde ik dat dit mijn prins op het witte paard was. Ik begreep ineens waarom alle andere mannen niet voldeden; zij waren niet stoer genoeg voor mij. Vermoedelijk had ik alle mannen met I vergeleken en te licht bevonden. Mijn gevoel had niets met zijn uiterlijk te maken. Hij voldeed qua uiterlijk totaal niet aan mijn ideale man. Ik houd van lange slanke mannen met donker krullend haar, die goedgekleed door het leven gaan. I was niet lang, niet slank en al helemaal niet goed gekleed. Dat laatste was het ergste niet, want tot nog toe was het me altijd gelukt om mannen netjes te kleden. Dus dat zou hier vast ook geen probleem worden. Niet dat ik hem wilde veranderen, ik wilde gewoon dat hij beter tot zijn recht zou komen. Want iedere man, hoe lelijk ook kan met de juiste kleren in een hunk veranderen. Het spreekwoord luidt niet voor niets; de kleren maken de man.
De eerste "date" (het was een vriendschappelijk bezoek) verliep voorspoedig, we praatten honderduit, alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. We hadden de grootste lol, besloten samen te koken in plaats van uit eten te gaan. Hij bleef bij mij in bed logeren en die nacht hebben we elkaar voor het eerst sinds een jaar of zeven weer gezoend. Het was een beetje een onwennige eerste kus, alsof we weer 16 jaar oud waren.
woensdag 10 augustus 2011
Eens kijken hoe dat gaat
Na 7 jaar niets van I gehoord te hebben, komt mijn zus met een heel verhaal. Ze heeft hem gezien op de bruiloft van zijn zus (een van haar beste schoolvriendinnen). Hij was volgens haar niet meer zo goddelijk als vroeger, minstens 10 kilo te zwaar met te kort haar en hij droeg een lelijk kostuum. Zijn vriendin was volgens mijn zus een muizige versie van mij. Ze kwamen in gesprek en al snel vroeg I haar hoe het met mij ging . Zij vertelde hem dat ik inmiddels verloofd was en komende zomer zou gaan trouwen. Hij vertelde dat hij samenwoonde in Groningen. Ze spraken nog een poosje en toen mijn zus naar huis ging, heeft ze hem, op zijn verzoek, mijn telefoonnummer gegeven.
Ik verwachtte absoluut niet dat hij zou bellen. Hij woonde immers samen en wist bovendien dat ik verloofd was. Toch vond ik het wel vleiend dat hij blijkbaar ook nog wel eens aan mij dacht. Zou er misschien toch iets uit te zoeken zijn? Omdat hij vroeger ook niet een van de snelste reageerders was, besloot ik hem vier weken de tijd te geven om te bellen. De vier weken gingen natuurlijk voorbij zonder dat hij belde. Stiekem vond ik het wel jammer, want ik was toch wel erg benieuwd naar de volwassen versie van de stoute, foute jongen van vroeger.
Het leven ging even gewoon verder. Na een paar maanden belandde ik met mijn toenmalige verloofde in een relatiecrisis. Ik ontdekte dat hij urenlang porno op internet keek en hij ontkende dat bij hoog en laag. Hij manipuleerde mij en speelde enorm in op mijn medelijden. Het vertrouwen dat ik in hem had, smolt als sneeuw voor de zon. Maar waar het direct over en uit had moeten zijn, sleepte het nog bijna een jaar voort. Toen de relatie op zijn eind liep, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en via mijn zus en zijn zus het e-mailadres van I gekregen. Ik wilde gewoon om eens kijken hoe het zou gaan. Ik stuurde een kort en zeer neutraal bericht in de trant van: "Hallo, lang geleden, hoe gaat het met jou? Met mij gaat het goed." Tot mijn grote verbazing kreeg ik direct antwoord. Een intensieve correspondentie was het gevolg en daarover lees je morgen meer.
Ik verwachtte absoluut niet dat hij zou bellen. Hij woonde immers samen en wist bovendien dat ik verloofd was. Toch vond ik het wel vleiend dat hij blijkbaar ook nog wel eens aan mij dacht. Zou er misschien toch iets uit te zoeken zijn? Omdat hij vroeger ook niet een van de snelste reageerders was, besloot ik hem vier weken de tijd te geven om te bellen. De vier weken gingen natuurlijk voorbij zonder dat hij belde. Stiekem vond ik het wel jammer, want ik was toch wel erg benieuwd naar de volwassen versie van de stoute, foute jongen van vroeger.
Het leven ging even gewoon verder. Na een paar maanden belandde ik met mijn toenmalige verloofde in een relatiecrisis. Ik ontdekte dat hij urenlang porno op internet keek en hij ontkende dat bij hoog en laag. Hij manipuleerde mij en speelde enorm in op mijn medelijden. Het vertrouwen dat ik in hem had, smolt als sneeuw voor de zon. Maar waar het direct over en uit had moeten zijn, sleepte het nog bijna een jaar voort. Toen de relatie op zijn eind liep, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en via mijn zus en zijn zus het e-mailadres van I gekregen. Ik wilde gewoon om eens kijken hoe het zou gaan. Ik stuurde een kort en zeer neutraal bericht in de trant van: "Hallo, lang geleden, hoe gaat het met jou? Met mij gaat het goed." Tot mijn grote verbazing kreeg ik direct antwoord. Een intensieve correspondentie was het gevolg en daarover lees je morgen meer.
dinsdag 9 augustus 2011
De witte prins
Gisteren besefte ik dat mijn blog midden in de relatiecrisis begint. Hierdoor kan een vertekend beeld van mij en mijn partner ontstaan. Het lijkt mij daarom een goed idee dat ik in deze blog in het kort een stukje geschiedenis over het ontstaan van onze relatie uit de doeken doe.
Mijn man (I) en ik leerden elkaar kennen toen we 14 jaar oud waren. We speelden in een jeugdorkest. Bij de plaatselijke muziekschool hadden we met een grote groep jongeren op vrijdagmiddag de grootste lol. Hij was van het type foute en stoute jongen. Hij blowde, dronk en liep regelmatig van huis weg. Ik deed me een stuk stoerder voor dan ik was, omdat ik anders dacht dat hij me niet interessant zou vinden. Eigenlijk was ik een enorm braaf meisje. Zeer christelijk opgevoed en bang voor mijn vader. Ik mocht helemaal niets en vriendjes waren uit den boze. Eerst was ons contact puur vriendschappelijk, maar op een bepaalde dag merkte ik dat ik verliefd op I was geworden. Ik was toen ongeveer 16 jaar oud.
Op een bandjesavond op school, hebben we voor het eerst gezoend. Ik was in de zevende hemel tot ik erachter kwam dat hij in zijn nieuwe woonplaats al een 'vriendinnetje' had. Ik besloot dat het met hem leuk was als hij er was, maar ik wilde niet een vriendje dat in 'elke stad' een liefje had. We hielden wel contact, schreven elkaar lange brieven en belden urenlang. Toen ik uiteindelijk een vriendje kreeg, heeft hij het contact een beetje afgehouden en na een poos zijn we elkaar uit het oog verloren.
Na dat vriendje volgden een aantal anderen. Maar geen van hen had wat ik zocht. Ik ben namelijk behoorlijk romantisch en ik zocht overduidelijk naar een prins op het witte paard, die mijn leven alle schitter en glans zou geven. Tijdens al deze relaties droomde ik regelmatig over I. Blijkbaar zat daar toch nog wat oude liefde of oud zeer, misschien was hij toch de prins die ik zocht?
Abonneren op:
Posts (Atom)